ఆకురాలు కాలం
-మెహజబీన్
అతనెప్పుడూ అంతే
ఒంటరిగా రమ్మంటే వసంతాన్ని వెంట తెస్తాడు
ఆరుబయట ఆకుల నిశ్శబ్దంలో
చెట్లు కవాతు చేస్తున్నాయి
ఆ సెలయేటి నీళ్ళల్లో
ఆకాశ చిత్రం ఘనీభవించింది
చుక్కలు కరిగి రాలుతున్న దృశ్యం
లీలగా గుర్తుంది
వద్దు ...
నాకు వెన్నెలా వద్దు, పున్నమీ వద్దు
సూర్యుడొక్కడు చాలు
అతని నిరీక్షణ లో ఈ నల్లని రాత్రి అలా
గడవనీ ...
అతనెప్పుడూ అంతే
వస్తూ వస్తూ పాటల్ని వెంట తెస్తాడు
అతని సమక్షంలో
పోగొట్టుకున్న బాల్యం తిరిగి ప్రవహిస్తుంది
శరీరం అనుభవాల పాఠశాల అవుతుంది
నేను అతని గుండెల్లో దాక్కుని పడుకుంటాను
ఝామురాత్రి
నిర్దాక్షిణ్యంగా నన్ను లేపి
మంజీరనాదాల్ని తూటాలు
వెంటాడిన వైనం
చెబుతాడు
అప్పుడు భయంగా అతన్ని
నా గుండెలోనే దాచుకుంటాను
అతనిప్పుడు లేదు
ఈ మధ్య అర్ధాంతరంగా వచ్చిన
ఆకురాలే కాలానికి ఎక్కడ రాలిపడ్డాడో ?
